Prohibido ser un neno gay

Hai un día en que decides esaxerar aínda máis os xestos. Ese ton da voz que te delata e resulta indomeable. Hai un día no que te ves guapo cuns pantalóns axustados de máis e unha camisa demasiado fina, vaporosa. Hai unha fin de semana en que, canso de existir, procuras non chamar a atención. (Eses días eu vestíame coma meu pai). E outro no que pasas diante do espello máis de media hora para peitearte como o protagonista dunha película musical. Esfórzaste en cambiar o teu xeito de correr nas clases de Educación Física (e case o consigo). Procuras correr só cando sexa estritamente necesario. Evitas facer deporte. Odias os equipos e os demais rapaces. Durante anos, deixas de miralos. Es un cando estás só, na casa, ou con túa prima, ou cos teus pais, ou con túa irmá; e intentas ser outro fóra, no mundo. Es dous e non es ninguén. Tes seis, sete, doce, quince anos. Tanto ten o que fagas porque en calquera sitio, en calquera momento, alguén te identificará con odio e sentirase co dereito de cuspirche na cara: maricón.

No ano 2010, non había bandeiras LGTBIQ+ nas rúas da miña vila, nin colgando do balcón da casa do concello, nin no instituto. En moitos lugares —en realidade, na maioría— continúa sen haber demasiadas. Eu facía teatro por primeira vez e o director da obra chamou a miña nai para tratar un tema que, quizais, quen sabe, podía resultar delicado. O personaxe ao que eu interpretaba era homosexual e estaba namorado doutro rapaz. No medio da obra, confesaba: “Son gay”. Miña nai —isto sóubeno anos máis tarde— non viu onde estaba o problema. Se me preguntasen agora, diría que con ese xesto natural e despreocupado non me quixo axudar, nin apoiarme. Creo máis ben que para ela, naquel momento, a miña paixón polo teatro estaba por enriba de todo. A felicidade que eu sentía facendo aquilo podía máis que o medo, podíame arrincar do medo. De feito, ata certo punto, conseguiuno. Nin eu me sentín incómodo ao longo daquel curso interpretando ese papel, nin ninguén tivo nada que dicir sobre todo aquilo.

No 2021, aprobábase en Hungría a Lei da Defensa de Menores que prohibe a promoción da homosexualidade e do cambio de sexo entre os máis novos, equiparando estas cuestións con contidos pornográficos. A mesma lei que obriga a vender en sobres pechados os libros que aborden temas relacionados coa comunidade LGTBIQ+ ou coa educación sexual. A mesma na que o presidente Viktor Orbán se apoiou estes últimos meses para vetar a celebración do Orgullo en Budapest. Porque por enriba de todo está a protección da infancia. A discreción, a medida xusta.

Hai unha única familia posible. Un único matrimonio. Unha soa concepción do sexo. Unha adolescencia. Unha clase ideal de neno. Todas elas brillan como esferas perfectas nos soños da ultradereita mundial. Anhelan tocalas coa punta dos dedos. Senten que a súa luz os redimirá —quen sabe— de feridas pasadas, dos pregos máis escuros da súa identidade. Nas súas mans, eses orbes xustifican o odio aos demais, desvelan monstros, desviacións da norma. Mellor dito, impoñen a norma e devólvenlles unha imaxe de si mesmos mellorada, superior.

Que é unha infancia normal? O argumento dos nenos vén de lonxe. A represión foi sempre polisémica. Que faría Viktor Orbán se eu, aos 9 anos, me achegase a el movendo as cadeiras un chisco máis da conta? A onde me enviaría? Que medidas tomaría Donald Trump en defensa da miña infancia? Ata que límites se ensancharían o meu medo e a miña capacidade para odiarme a min mesmo? Que violencia permitiría Santiago Abascal que exercesen sobre min os demais cada vez que visen o meu corpo de neno pola rúa? Que pasaría cando escoitasen a miña voz inconfundible de maricón? Segundo datos do ano 2023, as persoas LGTBIQ+ reportaban en España o dobre de autolesións, intentos e ideacións de suicidio que a poboación xeral. O peor da censura non é impedir que esteamos xuntos, que saiamos á rúa e clamemos pola igualdade, senón querer convencernos de que xa non é necesario. Vernos engulidos por esferas perfectas de “normalidade”.

Pasaron vinte, quince, dez anos, e aínda hoxe hai días en que esaxero os xestos un pouco máis e outros en que me visto coma meu pai. Hai tamén aínda momentos en que o meu corpo enteiro se contrae como se estivesen a punto de tirarme unha pedra. Probablemente nunca sexa doutro modo mentres viva, pero gustaríame que fose distinto para os que están por vir. Se alguén aínda pensa que a infancia precisa ser protexida da miña existencia, que saiba que o que máis dano fixo nunca foi o que fun, senón todo aquilo que me obrigaron a deixar de ser.